Çocuktan Önce & Sonra- Evlilik Hayatı

Çocuktan sonra evlilik hayatı değişmeyen var mıdır, yoksa insanlar değişiklikleri kendilerine bile itiraf edemez mi merak ederim içten içe.....


Eşimle uzun bir arkadaşlık döneminden sonra evlendik. Gerek arkadaşken gerekse evlendikten sonra kavga etmedik, tartışmadık bile :) Birbirimizi iyi tanıdığımız için isteklerimizi, beklentilerimizi biliyor ona göre davranıyorduk. Bazen o bazen ben alttan alıyorduk, diğerimizin isteklerini kabul ediyorduk ve geçip gidiyordu.

Defne doğduktan sonra durum değişti. Bunu olumsuz bir anlamda söylemiyorum. Çocuk bence bir evliliğin olmazsa olmazı, hayatın normal akışı.... Ama Defne gibi biraz çetin ceviz bir tip, insanın hayatını yeniden yazıyor. Erken doğumum, uykusuzluğum, Defne'nin 17 günlükken başlayan koliği, ardından uyku ve yeme sıkıntıları sınırlarımızı çok zorluyordu. Üstelik o zamanki çocuk doktorumuz, daha evvel bahsettiğim gibi çözüm üreten değil, akışa bırakan bir anlayıştaydı. Dolayısıyla biz de tecrübesiz ana baba olarak sorunları, çaresiz zamana bırakıyor ya da kendimiz çözüm üretmeye çalışıyorduk. Bu da bizi çok yoruyor ve yıpratıyordu. Çünkü bu işte "profesyonel" değildik. Sorunlar büyüyor büyüyor, bazen bir şekilde şiddetini azaltıyor ama hep orada kalıyordu.

Kalıcı çözümler üretemediğimiz ölçüde ister istemez anlayışsız davranıyorduk birbirimize, kabul edemiyorduk artık hayatımızın eskisi gibi olmadığını/olamayacağını, birbirimizin fedakarlık sınırlarını ve tahammülünü sınıyorduk.. Belki etraftaki, "emzirdin mi saatlerce uyur, gazı yok denecek kadar azdır" tipi bebekler bizi yıldırıyordu. Bilemiyorum....

Ama gel zaman git zaman, Defne büyüdü, doktorumuzu değiştirdik, onun önerileriyle birçok zorluğu atlattık, evet herşey yine mükemmel değildi ama bence olabileceğinin en iyisiydi ve en önemlisi üçlü hayatımıza alıştık-gerçeklerimizi kabul ettik. Şimdilerde, Defne'ye bakıp "bu tatlı küçük mucize bizim mi" diye gülüşüyoruz, gözlerimizin derinliklerinde tartıştığımız anların hatıraları olmadan. Eski defterleri karıştırmanın bize hiçbirşey sağlamayacağını öğrendik çünkü... Zaman zaman yine gerginlik sınırlarına yaklaştığımızda birbirimizi yumuşatmaya çalışıyoruz. 

Psikolog bir arkadaşımla sohbetimiz sırasında bu konu açıldığında, bana "tartışmasız yaşanan ilişkilerin sağlıksız olduğunu" söylemişti. Gerçi ben tartışmasız hayatımızdan memnundum ve açıkçası "sağlıksız" bir tarafını göremiyordum ama konuyu etraflıca düşününce ona hak verdim.

Sanırım çocuktan önce ya da sonra fark etmeksizin en iyisi, konuşmak ve anlaşmak, en zor anlarda koşulsuz sevgi ve fedakarlık göstermek, sonsuz sevmek, zorlukların omuz omuza aşılacağını bilmek ve en son olarak onu olduğu gibi kabul edip sevmek....