"Baba"nın Halinden "Baba" Anlar !

Çocuklu doğum günlerinde babalar nereye kaybolur? Böylesine kadın ve çocuk kokan günlerde, babalar sözleşmiş gibi, "anne ve çocuğu" doğumgünü evine bırakır, belli bir saatte gelip alacaklarını söyler ve vıııınnnnn yok oluverirler. Bu tavırları da normal karşılanır, kimse aksini beklemez, belki istemez, umut da etmez.

Gelin görün ki bizim "baba",  geçenlerde ilk kez mecburen bir doğum gününe katıldı. Çünkü o doğum gününün konsepti öyleydi. Diğer aileler de "tam kadro" katılacaklardı partiye, bizim neyimiz eksikti onlardan?

Velhasıl baba, "en önemli iş toplantısına" gidecek ciddiyette ve heyecanda hazırlandı, arabaya oturduğumuzda yüzü stresliydi. "Hayırdır kuzum, bildiğin doğum günü işte, üstelik 2 saat sürecek... " vs demek dilimin ucuna gelse de vazgeçtim, onu kendi kendiyle başbaşa bırakmak sanırım en iyisiydi.

Parti evine geçildi, deli gibi koşturan- itişen büyük çocuklar olduğundan nöbetleşe Defne'nin yanında kalındı. Nöbeti devreden bir şeyler atıştırdı, kocalar zaten birbirini tanıdığı için yalnızlık da yaşanmadı. Sonunda pasta kesildi, anneler çocuklarını alıp birşeyler yedirmeye çalışırlarken gözüm eşime takıldı. Ortaokuldan çok sevdiğim bir arkadaşımın kocasıyla derin derin konuşuyorlardı. O an çok mutlu oldum, benimkinin yüzündeki o "endişeli" , "eyvahlar olsun bana" halinden eser kalmamıştı.

Dönüş yolunda şaka yollu sordum ne konuştuklarını. Meğer arkadaşımın kocası ona "bu ilk doğum günün mü?" diye sormuş. Bizimki "evet" diyince, arkadaşımın eşi, "abi yüzünden belli oluyor, koyver gitsin, zamanla alışacaksın zaten" demiş. Bunu duyunca katıla katıla gülmemek için zor tuttum kendimi. Meğer bizim adamlar dertleşirlermiş bir kenarda, avuturlarmış birbirlerini, gören de sanacak doğumgünü yerine işkenceye götürüyoruz onları ...

Baba olmak zor arkadaş !