Eylül'dür

Uzun bir aradan, ihmal edişten, kaçıştan, başka önceliklerden sonra tekrar merhaba sevgili okuyucu ! Geçen yaz, "internetsiz" olma azmi bu yazsa "paketimin erken bitmesi" nedeniyle internetten uzak, kendimle-düşüncelerimle- kitap ve bulmacalarımla içiçe bir yaz geçirdim. Ne buraya girdim ne takip ettiğim bloglara uğradım, umarım telafi ederim....

2 ayın ardından İstanbul'dayım tekrar. Kalabalıklar içinde yalnızlığı yaşatan, kaos ve karmaşa şehrimdeyim. İlk kez bu dönüşümde, "acaba İstanbul diye çok mu ısrar ediyoruz" diye ciddi ciddi düşündüm, özellikle de Defne'nin son zamanlarda artan ve bizi alerji doktoruna sürükleyecek sebepsiz öksürüklerinden sonra... Neden İstanbul? Daha gişelere yaklaşmadan artan trafik, asık suratlar, üzerime çöken rutubet, sırtımdan akan terler, aheste beste yürüyüşlerimin koşar adımlarla değişmesi, nefesimin sıkışması..... Yine de sevdiklerimi barındıran vazgeçemediğim şehrim....

"Eylül" başlıklı bu yazımı aslında 1 Eylül'de yazıp yayınlayacaktım, tam da yazlığımız yavaş yavaş boşalırken, hava az da olsa serinleyip, ağaçlar farklı meyvelerde dolarken, eşimin son olarak bize katıldığı haftaları yaşarken. Kısmet bugüne, 17 Eylül'e, İstanbul'aymış...

Döndüğümüzden beri koşturmaca içindeyiz, hani geçen hafta kumsalda Defne'yle kabuk arayan ben, hani dili dışarda yuva saatlerine yetişmeye çalışan ben? Şikayetçi değilim, sadece kızgınım, hayatı bu kadar hızlı hale getiren bizleriz, bu şehri bu kadar yaşanmayacak hale sokan da bizleriz, neden değişmiyoruz?

İstanbul bir kenara, şimdilerde gözlerim dalarak hatırladığım ve gelecek sene tekrar yaşamayı dilediğim Eylül'ü anlatacağım....

Kuzey Ege'de Eylül hakikaten bir başka. Okulların açılmasına az kala yavaş yavaş boşalır yazlıklar. Evler birer birer kapanır. Hem hüzünlüdür bu gidişler hem güzel. "Gelecek sene görüşebilir miyiz?" merakını, "komşumun bahçesindeki incire dalmalıyım" telaşı alır. Hava daha bir serin olduğundan, kumsalda gölgeliklerde geçen zamanlar, yerini uzun akşamüstü yürüyüşlerine bırakır. Bu yürüyüşlerde, artık terk edilmiş evlerin bahçelerinde neler bulunmaz ki? Domates, biber, incir, üzüm hepsi "sertifikalı" olmasa da organik en azından ilaçsız, temiz sularla büyümüş, leziz.

Temmuz ve ağustosun kızgın güneşinden kurtulunca canlanan, mis kokan güzelim çiçekler.... Komşu bahçelerde son kış hazırlıkları, kurulan salçalar, kurutulan biberler..... Ve bülbüllerin şakıması, ağaçkakanlar, geceleri uzaktan göz kırpan tilkiler, sansarlar.....  

Arada bastıran yağmurlar, mis gibi toprak kokusu, manzaranın daha önce görmediğimiz haller alması..... En güzeli de sanırım Eylül'le gelen tenhalık. Daha az insan, daha az konuşma/soru/fütursuzluk/gereksiz merak, daha rahat davranmak.

Eylül güzeldi, Defne'nin son günlerdeki öksürükleri olmasa daha da güzeldi ama bu kadarı da nazarlık diyelim.

Biliyorum ki, yaz yine gelecek, bedenimi, yüreğimi ısıtacak, bana enerji ve sevinç aşılayacak.... Hepimize iyi sonbaharlar, kışlar.

İstanbul'lu okuyucularıma not: Beyoğlu/Odakule'deki Sahaf Festivalini gezmeyi unutmayın, 7 Ekim'e kadar devam edecek....