İtiraf ediyorum

Sanırım hayatımdaki en büyük pişmanlıklardan/keşkelerden biri Defne'ye kardeş yap(a)mayacak olmam. Daha evvel burada yazmıştım nedenlerini, niçinlerini, şimdi gelelim bu kararımdan ötürü neden pişman olacağıma...

Tek çocuk ben merkezcidir, yani bencildir. Çevremde gördüğüm, yaşı ne olursa olsun tüm tek çocuklar öyle. Ha istisnaları vardır belki, ama henüz onlarla karşılaşmadım. Tek çocuk, paylaşmayı bilmez, kolay kolay da öğretemezsiniz. Ebeveynlerinin/akrabalarının merkezi olmuştur hep, gak demiştir guk demiştir, olmuştur, sırasını beklemeyi, fedakarlık etmeyi bilmesine gerek olmamıştır hiçbir zaman. Bu yüzden tek çocuklar, hep "ben" diye başlarlar cümlelerine, asla "biz"e geçemezler. Hayatları kendi merkezlerindedir çünkü. Kendi duyguları ve ihtiyaçları vardır ama çevrelerindeki benzer durumlara aynı hassasiyet ve önemle yaklaşmazlar. Ben yoruldum, ben istemiyorum, ben ben ben... sonsuz bir ben'dir akıp giden.... "hani bana" diyesim gelir, derim kavga çıkar, demem bu sefer de denge olmaz ilişkide :) Dolayısıyla Defne'nin bencil olması kaçınılmaz bir sonuç olacak. Daha şimdiden gak gak, guk guk. Belki azıcık da benim elimdedir, nasıl çözsem ki?

Tek çocuk, şımarıktır. Ben merkezciliğin kaçınılmaz sonucudur bu. Her istediği olan bir insan şımarmasın da ne yapsın?

Hep kötüleyecek değilim ya, üzülürüm de tek çocuklara...

Başta ana babalarını sonra da diğer büyükleri çekiştirecek, onlarla eğlenecek, çeşitli oyun ve kurnazlıklar kuracak bir ekipdaşları yoktur. Tek başlarına sıkılırlar, tek başlarına eğlenirler (ona ne kadar eğlenmek denirse), tek başlarına oyun kurarlar (tek kişilik oyun bence eşittir kabustur), tek başlarına üzülürler.

Ve bir gün ana babaları göçüp gittiğinde eski günleri yad edecek, başlarını dayayıp içten gözyaşları dökecek, dertleşecek bir omuz bulamazlar. Ana babayla birlikte tüm geçmişleri de sonsuzluğa yolculanır.

Tek çocuklar yalnızdır bu yüzden. Hep büyüklerin dünyasındadırlar, kendi küçük dünyalarını paylaşacak kimse yoktur en yakınlarında.

Oysa ben, Defne'nin bencil/yalnız/şımarık bir çocuk olmasını istemiyorum. Biraz daha büyüdüğünde bana ve babasına, neden kardeşi olmadığını sormasını istemiyorum. İstemiyorum istemiyorum da, elimde anahtar varken neden çözmüyorum bu sorunu? Çünkü hayatımda ilk kez, gayet bencil olarak kendimi düşünüyorum da ondan. Hayatımda ilk kez kendi adıma bahane üretiyorum da ondan. Yaşım ilerledi diyorum, bir kez daha uykusuzluk, sütüm yetiyor mu, kolik vs sıkıntıları çekmek istemiyorum, tam başımı biraz kaldırıp sosyal hayatıma (belki iş hayatıma) geri dönmek üzereyken sil baştan başlamak istemiyorum da ondan, bu sefer iki çocukla Don Kişot misali uğraşmak istemiyorum da ondan... ve sanırım en büyük nedenlerinden biri, çevremde herkesin ama herkesin tek çocuk yapmış olmasından. İlerde onca bencil-şımarık- ben merkezci insanın arasında Defne'nin bocalamasını istemiyorum, varsın o da bu kervana katılsın.

Zaman, tek çocuk zamanı. Çünkü yeni zaman bencil olma zamanı ve ben, ilk kez bu kurala uymaya karar veriyorum hayatımda. İleride pişman olacağımı bile bile.

İtiraf ediyorum, çocuktan sonra ben de olabildiğim kadar/kendimi zorladığım kadar "bencil"im. Hadi bu da başka bir yazının konusu olsun !