Beslenme Alışkanlıkları

Defne'ye hamile kaldığımda, bilinen bir şeker hastalığım olmamasına rağmen, tekrarlayan düşüklerim yüzünden doktor yengemin verdiği Glukhopage'ı kullanmış, sanırım 12. hafta civarında da yine onun kontrolünde bırakmıştım.

İşte o zaman anladım ki, "şeker" hakikaten üzerinde düşünülmesi gereken bir nesne. "Gıda" diyemiyorum. Bu yüzden hamileliğim boyunca "şeker"" tüketimime çok dikkat ettim, özel olarak diyet yapmadım ama dikkatli beslendim. 

Bu özeni, Defne ek gıdalara geçtiğinde de göstermeye çalıştım. Çünkü biliyordum ki ağız tadı nasıl şekillenirse ileriki beslenme alışkanlıkları da ona göre olacak. Bu yüzden Defne'ye şekerli gıdalar vermemeye çalıştım. Kahvaltısında kullandığım Eti Cici Bebe dışında şeker içeren hiçbir gıdayı vermedim. Tabii burada "doğal şeker"den bahsetmiyorum. "Doğal şeker", hepimizin bildiği gibi meyve, kuruyemiş, pekmez ve bal içindeki şeker.

Defne büyüdükçe, "şeker/tatlı" vermeme konusu hep içimde kaldı. Yani "bu konuyu abartıyor muyum acaba" diye çok düşündüm. Ve son iki doktor ziyaretimizde bu konuyu doktorumuza çok açık bir şekilde sordum. Ondan aldığım yanıt özetle şöyle;

" Bir çocuğun ileriki yaşlarındaki beslenme alışkanlığının, yapacağı gıda seçimlerinin temeli küçüklüğünde atılır. O henüz hiçbirşeyin farkında değilken ona öğretiğiniz yeme alışkanlıkları ileride onun rehberi olur. Bu yüzden elinizden geldiği kadar, tuzlu ve şekerli gıdalar vermeyin. Doğal gıdalarda zaten tuz ve şeker bulunuyor, mümkün olduğu kadar doğalına alışsın. Siz elinizden geldiği kadar "tuz" ve "şeker" ilave etmeyin. Kendi yemeklerinizde de bunu gözetin. Bu şekilde göreceksiniz ki ileride çocuğunuz cipse, çikolataya, tatlılara o kadar düşkün olmayacak. Yani tabii ileride bunları yiyecek ama vazgeçilmez boyutlarda düşkün olmayacak"

Doktorumuzun bu tavsiyesini izlemek benim için hem kolay hem de zor oldu. Çünkü Defne zaten iştahsızdı, bu yüzden 1 yaşını doldurduktan sonra, onun yemeklerine çok az da olsa tuz ilave etmeye başladım ve zamanla bizim yemeklerimizin tuzuna eriştirdim. Bu arada, çevremden gelen yorumlarla sabit ki bizim yemeklerimiz öyle tuzlu/yağlı filan değil, hastane yemeğinden hallice :)

Şeker konusunda ise katı davrandım. Eti Cici Bebe (ki 13-14 aylık kahvaltı bulamacını bıraktığında bisküviyi de bırakmış oldu) dışında tatlı vermedim. Muhallebisini, pekmezle pişirdim. Doğal şeker alabilsin diye, meyve ve kuruyemiş konusunda sınır koymadım.

Bugün, tuz ve şeker konusu halen anlattığım gibi işliyor. En son doktor ziyaretinde, doktorumuz "çok istersen sütlü tatlı ya da aşure/kabak-ayva tatlısı gibi tatlıları da verebilirsin" demesine rağmen versem de Defne yemiyor. Bu da beni çok mutlu ediyor. Belki iştahsızlığından ama sanırım ağır basan kısım, bunların doğal tatlı olmamasından yani Defne'nin şekerli beslenme alışkanlığı olmamasından.

Ama gelin görün ki çikolata onun için bir fenomen. 24 aylık hayatında yemin ederim sadece 4 kez yedi. Yazıyla yazıyorum DÖRT ! Bir keresinde misafirlikteydik, diğerinde ortalık bir yerde görüp kaptı, üçüncüsü 2 yaş doğum günü pastasıydı ve son olarak, 2 yaş aşısının ardından gittiğimiz dönerci verdi. Dönercinin verdiği çikolatayı elinden almadım, ama o kadar büyük bir çikolataydı ki bitirmesine imkan yoktu. Ağzı yüzü her yanı çikolata oldu, resmen rüyada gibiydi yerken. Üzerini temizlemek ve çikolatayı yok etmek için elinden aldığımda nasıl bir yaygara koptuğunu anlatmam mümkün değil, ardından 2 gün geçtikten sonra bile "çikotaaa" diye evin içinde geziniyordu yumurcak.

Özetle şunu demeye çalışıyorum. Çocuklar zararlı gıdalara çok çabuk alışıyor ve bağlanıyorlar. İştahları kesiliyor, iyi beslenme alışkanlığı edinemiyorlar, sadece onlarla doymak istiyorlar. Bu yüzden elinizden geldiği kadar çocuğunuzu onlarla tanıştırmayın. Bırakın çikolatanın, şekerin, cipsin tadını bilmesin. Zaten eninde sonunda yuvada, orada burada öğrenecek bu tatları. Ama öğrendiği zaman, en azından "tercih edebilir" ya da "doğrusu anlatılabilir" bir yaşta olacak.

Bu anlamda, "çocuğuna çikolatayı çok gören huysuz anne "olmaya devam !