Annenin canı patlıcan (mı?)

Valla kıskandığımdan değil, onlar mutlu oldukça ben daha çok mutlu oluyorum. Onlar için özel birşeyler hazırlarken, sanki kendime hazırlıyormuşum gibi hissediyorum. Çünkü ben de kendi annemden böyle gördüm. Özveri, sıcaklık, koşulsuz ve sonsuz sevgi... Zaten "anne" olmak böyle birşey değil midir?

Eşimin ve Defne'nin doğum gününde kendimce onları mutlu edebilecek planlar yaptım. Büyük olanı, 2,5 sene aradan sonra, binbir dil dökme ve yalvarmayla da olsa sinemaya yolladım. "Sensiz olmaz" dese de biliyorum çok keyif aldı, hayatta en sevdiği şeylerden biridir. Sonra yine en sevdiği yemeklerden birini evde pişirdim.

Küçük olanıysa doğum gününde Turkuazoo'ya götürdük. Baba, onun için dün işten izin aldı. Bizimki resmen bayıldı balıklara, deniz yıldızlarına, deniz atlarına. Haftaiçi olduğundan tenhaydı da üstelik. Sonrasında hemen yanındaki İkea'ya uğradık. "Evimizin herşeyi"nden, küçüğün oyun odası için minik bir masa ve iki sandalye aldık. Malum biri de, gelecek olan arkadaşına hesabı. Yorgun argın eve döndüğümüzde, fedakar baba masa ve sandalyeleri kurdu. Bense, akşam yemeğinde küçüğün favori yemeği Kaşıkla'yı pişirdim. Üstelik pazar günü ailecek kutlanacak doğum günü partisi hazırlıkları ayrı yürütülmekte...

Defne uyuyup, günümüz o anlamda bittiğinde bir an için kendi doğum günümü düşündüm. Veeee resmen hatırlamadım kendim için "özel" ne yaptığımı, hatta "özel" bir kenara, "ne yaptığımı". Malum yaz günüydü, sanırım Ramazandı, tatilde değildik, hafta içi miydi? derken baktım ki hatrımda kalan hiç bir şey yok ! 

Dediğim gibi, vallahi billahi kıskanmıyorum bizimkileri. Varım yoğum, tüm benliğim onların.... ama karar verdim, benim canım da patlıcan değil. Gelecek seneki doğumgünümde iki elim kanda olsa, "özel" birşeyler ayarlayacağım kendime, buraya yazıyorum !