Zaman Geriden Geliyor.....

Maşallah ki maşallah, oturduğum sitede zaman geriden geliyor, sanki 80'lerin sonunu yaşıyorum, aslında çeşitli sebeplerden tam doyamadığım çocukluğumu, ama bu sefer anne olarak. Karışık girdiğim konuyu nasıl toparlayacağım bilemiyorum ama acayip nostalji kokacak yine...

80'lerin ikinci yarısı, annem her zamanki gibi tam zamanlı çalışıyor, ben ilkokulda kardeşim anaokulunda. Okul dönüşü büyükbabam bizi evde karşılıyor, annem gelene kadar bizimle oturup sonra evine dönüyor. Büyükbabamın gelemediği zamanlar ya da onunla birlikte gidemediğimiz yazlar bakıcı hanımlar oluyor yanımızda. O yıllar için çok sık rastlanan durumlar değil bu, genelde anneler evde çünkü. Belki de bu yüzden "bakıcı" kelimesi bile bana antipatik geliyor, özellikle Defne'den sonra. Hiç doyamadığım annemi ve yaşayamadığım çocukluğumu anımsatıyor bana... İstanbul'daysak sokağa çıkıp oynamaya iznimiz yok. Maalesef annemin birazı mesleki birazı da aileden gelen ve sanırım sorumluluğu tek başına üstlenmiş olmanın ağırlığını taşıyan korkuları var. Çocuklarımın başına birşey gelir mi, ben zaten işteyim bakıcılar sahip çıkabilir mi vs vs... Velhasıl kardeşimle ben evdeyiz. Biraz çizgi film, biraz ödev, biraz kapı kapı gezen videocudan kiraladığımız Hababam Sınıfı serileri, hayat gelip geçiyor, sonsuz mutluyuz ama eksiğiz de bir yandan. Hep bir özlem var içimizde.

Annemizle olmaya özlem, okuldan gelince mis gibi anne keki kokusu almaya özlem, sokağa çıkıp oynarken anne tarafından çağrılmaya özlem... özlem de özlem yani....

Vee aradan yıllar geçiyor, kardeşim de ben de evleniyoruz, anne evimizi kapatıp başka başka yerlerde kuruyoruz yuvalarımızı ve bu arada Defne'cik doğuyor. Kimselere emanet edemiyorum, işten ayrılıyorum ve gün be gün, oturduğum sitenin nasıl eski özlem dolu yılları bastırdığına şahit oluyorum.

Çalıştığım dönem fark etmemiştim, gerek görmemiştim, zaten zaman da yoktu ama meğer ne güzel komşuluk varmış bizde. Defne doğar doğmaz neredeyse tüm komşular "hayırlı olsun"a geldiler, işte o zaman annem yaşındaki teyzeleri, benim gibi artık ev hanımı olan meslektaşımı, evden çalışan karşı komşumu bir kez daha ve yakından tanıyorum. "Fazla limon var mı?" diyecek kadar, gecenin bir saati kapılarını çalıp yardım isteyecek kadar, "hadi çocukları parka indirelim"den tutun, çok kar yağıp eve tıkılınca her gün birinde geçirecek kadar benimsiyoruz birbirimizi. Çocuklarımızın "eski"lerini bile paylaşıyoruz. Dönem dönem uzaklaşmalar olsa da hep orada, hep var olduğumuzu biliyoruz.

Sitemizdeki çocuk parkı da 80'lere taş çıkaracak cinste. Neredeyse tüm çocuklar okul dönüşü parkta oluyor. Türlü yaramazlıklar, mutlaka top oynamak, tavuk ve kedileri kovalamak, bağrışıp çağrışmak, İsmail dedenin hışmından ölümüne korkmak hepsi mevcut. Defne'ciğin bile kendine özgü bir çevresi var. Pıtı pıtı parka indiğimizde her yaş çocuk hemen sarar etrafını, elinden tutup merdivenleri indirirler, aralarına, oyunlarına alırlar, dikkat ederler onun küçücük hallerine... Bazen uzaktan bazense yüreğim ağzımda yakından izlerim yaptıklarını, her seferinde fotoğraf makinemi almadığıma pişman olurum. Çocukluk arkadaşı gibisi var mıdır? Çocukluk anıları gibi unutulmayanı?

Buram buram 80'lerin sonu kokuyor oturduğum yer ve işte ben, hasret kaldığım o dönemi bu sefer "anne" olarak yaşıyorum. Küçük Defne inşallah büyüdüğünde bu günlerini güzel ve iyi anılarla hatırlasın !  Yarına söz, parka inerken götüreceğim fotoğraf makinesini ve çektiğim fotoğrafları eski usul bastırıp tek tek çete üyelerine dağıtacağım, arkalarına da yine eski usul tarih atıp kareme sığışanların isimlerini yazacağım...

22 Mayıs 2013- İstanbul,
Defne- Berat- Lara- Kerem- İbrahim- Furuh- Demir- Atalay- İsmail- Ayça- Orçun & Emir bebek