Uykunun Kardeşi

" Bir hastane odasında sabaha karşı onun ölmesini bekliyorum. Günlerdir bekliyorum. Çok yorgunum, artık düşüncelerimin, duygularımın günlük gerçekliğin çok dışında olduğunu biliyorum..... Şimdi bir başka yerde olmayı, bir başkasının yerinde olmayı ne çok isterdim. Annem; burnundan, kollarından çıkan boruların içinde akan sıvılarla, şişmiş boynu, kızarmış göğsü, tuhaf yüz anlatımıyla uyuyor. Buna uyumak denebilirse. Artık burada değil. Kimse onun şu anda nerede olduğunu, nasıl birşey yaşadığını bilmiyor. Ona bakıp kendi kendime, belki de acı çekmiyordur, belki de unutulmaz güzellikteki düşlerden birine dalmıştır diyorum, inanmadan. Beni tanıdığını belli eden bir işaret vermiyor. 

Bütün güzel anların geride kaldığı bütün saatlerden nefret ediyorum, zamanın alay edercesine geçişinden, geride hep -artık dönülemeyecek anlar- bırakmasından. Elini okşuyorum. -Beni gerçekten duyuyor musun, su içmek ister misin ?- diyorum...... 

Ansızın gelen ölümü seviyorum, sonsuz bir hızla çarpan, alıp götüren ölümü. Oysa şimdi, burada onun direnişini izliyorum, lanetlenmiş biri gibi yavaş yavaş tükenişini, ölümün, gözlerine, ellerine, dudaklarına sızmasını, bütün bedenine yayılmasını.... 

Şişedeki sıvı büyük damlalarla akıyor. O renksiz sıvı plastik boruların içinden, kollarına açılmış deliklere gidiyor, göğsü inip kalkıyor, bir makine kalp atışlarını sayıyor, makinede kalp atışlarının sesini duyuyorum, ama bize yüreğimizdeki boşlukları, o boşluklara yerleşmiş acıları, bilinçten yüreğe, yürekten bilince giden yolların taşıdığı gizemli görüntüleri gösterecek bir makine yok.

Zaman geçmiyor, günün azalması onun biraz daha biraz daha uzaklaşması, o tek tek damlayan sıvıyla ölçülebiliyor.....

Şimdi artık tanınmaz hale gelmiş bu bedenden yavaş yavaş çekilip giden ışığı görebiliyorum, o ışıkla birlikte yaşamımdan ne çok görüntü gidiyor..... 

Onun bir daha gözlerini açmayacağını, beni tanımayacağını biliyorum. Doktorların çoktan ümit kestikleri annem oracıkta. Bilinci kapalı olarak büyük bir yaşam savaşı veriyor. ....... Bir insanın, bu kadar çok sevdiği bir varlığın yaşamla ölümle içiçe olduğu bir yerde böyle sıkışıp kalmış halini izlemesi, soluk alıp verdiği halde, hafif de olsa bazı reflekslerini yarı umut yarı umutsuzlukla seyretmesi zaman geçtikçe ürkütücü bir hal alıyor................................." 

Sen hiç, en sevdiğinin komadaki haline şahit oldun mu sevgili okur? Yukardaki satırları, hatta çok daha fazlasını içten ve fiziken yaşadın mı? "Yaşamayan bilmez, anlamaz derler" ya, anneciğimin 14 gün, bilinci kapalı olarak kaldığı koma durumundan ebedi uykuya geçişi bende o kadar derin o kadar onarılmaz yaralar açtı, kendimi o kadar yalnız, o kadar anlaşılmaz ve çaresiz hissettim ki..... Ta ki Kürşat Başar'ın "Konuştuğumuz Gibi Uzaklara" ve Nazlı Eray'ın "Uyku İstasyonu" isimli eserlerine rastlayana kadar. İtalik yazılar birebir söz konusu eserlerden alınmıştır.

İşte bu günlerde çok tartışılan, falancaya ağlamadın filancaya neden ağlıyorsun diye birbirimizi suçladığımız, kimimizin umrunda bile olmayan Berkin Elvan'ın 269 günlük koma hayatında en yakınlarının yaşadığı durumlar çok ama çok özetle böyledir işte..... Her ne olursa olsun, kim olursa olsunlar, özellikle ana- baba için bence hayatın en ağır, en acımasız imtihanlarından biridir yaşadıkları. Ve eminim izlerini ömürleri boyunca taşıyacaklardır.

Uykunun kardeşi ölümdür, ölüm. Bir nefes kadar yakın ama bir nefes kadar da uzaktır hepimize. Sonsuza uzanan hayallerimiz, planlarımız, nefretlerimiz, hırslarımıza inat, acı bir gerçek olarak saklanmıştır arkamıza. Her akşam bayıla bayıla yattığımız uykunun, gelmesini asla istemediğimiz kardeşidir ölüm.

Komaysa, uyku ve ölüm kardeşlerin inatlaşmasıdır bir anlamda. Hem uyuyorsundur hem ölüsündür, hem uyuyorsundur hem istediğin zaman uyanamıyorsundur, hem ölüsündür hem "çıkmayan candan ümit kesilmez"sindir. İşte böyle ikilemdir bitkisel hayat, bitkiler gibi, ama maalesef her akşam çiçeklerini kapatıp her sabah güneşle açılamıyorsundur.....

Berkin Elvan 269 gün kaldı bu şekilde, hatta feci şekilde eriyerek, değişerek, yaşayan bir ölü, ölü bir yaşayan olarak. Diğer herşey bir kenara, sırf bu yüzden, sadece bu kadar acı bir ölüm olması yüzünden bile, bu aileye bir başsağlığını fazla gören, beni ve benim gibi düşünenleri "ölü sevici" (nekrofil) olarak nitelendiren zihniyeti sonsuz kınıyorum.