Çöpten Babam Çıksa......

Cumartesi öğleden sonra, Mecidiyeköy'ün en civcivli yerindeyim, tek başıma... Otobüs bekliyorum, eve döneceğim. Durağın hemen yanındaki çöpün kokusu beni rahatsız ediyor, uzaklaşıyorum azıcık. Az sonra bir adam, hafifçe bana çarparak çöpün başına gidiyor. Bana çarptığının farkında değil, hedefe kilitlenmiş bir ok gibi. Kıyafetleri "normal" denebilecek şekilde, saç sakal eh işte. Veee benim yanında duramadığım o çöpün içerisine ellerini daldırıyor. Hiç acele etmeden, sanki dünyanın en doğal işini yapıyormuşçasına çöpü karıştırıyor. En ufak bir tiksinme, iğrenme yok.

İşin nereye varacağını merak ediyorum, gözlerimi alamıyorum adamdan. Bir poşet alıyor çöpten, kenara koyuyor ve içini açıyor. İkiye bölünmüş bir tam simit çıkıyor poşetten, adam karıştırmaya devam ediyor çöpü bu kez de yağlı kağıda sarılmış, yarıdan fazlası yenmiş, tost olduğunu tahmin ettiğim bir ekmek parçasını çıkarıyor. Yeterli bulmuş olacak ki, bunları yiye yiye uzaklaşıyor çöpün başından.... Hiçbirimizin farkında değil, aynı zaman diliminde ama farklı evrenlerde yaşıyor gibiyiz.

Nefes alamıyorum o an, gözlerim doluyor, başım uğuldamaya başlıyor. Adamın arkasından bakakalıyorum. Simidi yiye yiye yürüyor, kalabalıkta kaybolup gidiyor. Allah'tan otobüsüm geliyor, hemen binip en ücra köşeye sığınıyorum, hüngür hüngür ağlıyorum, nefes alamıyorum, yutkunamıyorum.

36 yaşımdayım, doğma büyüme İstanbul'dayım, yaşadığım bu şehrin neredeyse her semtine gittim, iş için, gezmek için vs ne olursa olsun. Ama böylesine bir olayı gözümle görmemiştim. "Göz görmeyince gönül katlanır" derler ya, açlığı-yoksulluğu biliyorum, fark ediyorum ama bugüne kadar hiç kimse gözümün önünde çöpten yiyecek çıkarıp yememişti..... Şoktayım, eve geliyorum, aradan yarım saatten fazla zaman geçmiş ama hala nefes alamıyorum, ta ki Defne'yi koklayana kadar.....

Ve itiraf edeyim eve dönüş yolumda Allah'a isyan ediyorum, bu manzarayı bana gösterdiği için. Ben ki nimetin, kullanılabilir herşeyin kıymetini bilirim, atmam, attırmam.... "Neden?" diye soruyorum O'na, "Neden, o nimetleri çöpe atan kişilere değil de bana nasip ettin bunu görmeyi, ruhumu neden örseliyorsun, merhamet....."

Cumartesiden beri, ben aynı ben değilim. Bundan sonra da olabileceğimi hiç sanmıyorum.

Çeşitli dönemlerde internet siteme bu konuyla ilgili yazılar yazmıştım. En eskisi "nimet". Fotoğraf eşime aittir. Bastırıp Defne'nin odasına asmanın zamanı geldi de geçiyor sanki....

Yine burada, sosyal devlet neredesin diye haykırmıştım.  

Üstelik sadece gıdaya değil, her tür eşyaya getirmiştim konuyu. Kullanmadığımız herşeyi vermeliyiz demiştim.

Bayat ekmek kampanyası vardı bir aralar, benim de gündemimdeydi.... Sonrasında Toprak Mahsulleri Ofisi'nin ekmek israf etme adlı internet sitesini buldum. Bu sitedeki araştımalara göre, ülkemizde bir yılda israf edilen ekmekle, 500 okul yaptırılabiliyormuş. Acaba yine bir yılda israf edilen ekmekle, kaç aşevinde kaç öğün yemek dağıtılabilir? Merak ediyorum.....

Ve söylemeden asla geçmeyeceğim, "% 99'u Müslüman" olarak anılmayı seven halkım neden nimeti çöpe atar? Eli nasıl varır bunu yapmaya? Hani almışsın yemiyorsun, yiyemiyorsun, çantana at götür evinde ye ya da ne bileyim güvencinlere ver, bütün bir simit çıktı çöpten gözümün önünde daha ne diyebilirim? Hep söylerim ya, bazı şeylerin dini, dili, ırkı yoktur diye. İşte bu da onlardan biri.....

Dün bir haber sitesinde çöpten muz çıkarıp yanındaki çocuğa yediren bir kadının haberi vardı, yine ülkemizde geçiyor.... Yorumlardan biri şunu demiş, "İyi ki çöpe yiyecek atılıyor, yoksa bu insanlar açlıktan ölürdü"... Bu yorumu beğenmeyenler daha çok, beğenenler az. Kafamı karıştırıyor bu yorum, acaba öyle mi diyorum kendi kendime. Sosyal devletin olmadığını malum, peki bunca aç nasıl doyurulacak? "Çöpten babamız çıksa" yiyecekler mi yani???