Bir Kadın Dört Çocuk

Beşiktaş minibüsünün kapısı açıldı, önce, kardeşlerinin aksine bembeyaz toparlak yüzlü bir çocuk bindi, meraklı ve minibüse bindiği için mutluluktan parıldayan gözleri vardı. Arkasından kendisine hiç benzemeyen 3 esmer kardeşi ve annesi bindiler. Bir kadın dört çocuk, toplam beş kişi...  İki kişilik para ödediler, ayakta seyahat ettiler. Çok çok esmerlerdi ve maalesef biraz da kokuyorlardı. Uzamış tırnaklarının içleri simsiyah, saçları yağdan yapışmış, analarının arkasında yavru ördek gibi...   6-7 yaşlarında olduğunu tahmin ettiğim kız çocuğu pek bir cingözdü, ağabeyini ittire ittire boş yere geçmesinden belli, zehir gibiydi. En küçükleri 4 yaş civarındaydı, hiçbirinin sesi soluğu çıkmıyordu.

Sabahın o saatinde okulda olması gereken o çocuklar, annelerinin peşine takılmış, bu pejmürde halleriyle nereden gelip nereye gidiyorlardı acaba? En büyükleri, devamlı inip inmeyeceklerini soruyordu annesine, demek bilmediği bir yerdeydi çocuk. İlk binenleri, hayran hayran minibüsü ve şoförü seyrediyordu, o kadar huzurluydu ki, ona bakmaya doyamadım.

Bir kadın dört çocuk bindiler minibüse, koca baskısıyla, kürtaj korkusuyla, her ne ise bir şekilde dört çocuğu vardı bu kadının, ama "bakamadığı" da aşikardı. En basitinden temizlik ihtiyaçlarını karşılayamayacak durumdaydı çocukların. Kaldı ki gıda, eğitim, sağlık... ? Bir simidin 1,40 lira olduğu İstanbul'da bir kadın dört çocuk beş kişilerdi, 5,60 lira ediyordu, katıksız, simitli bir öğün. Okul masrafını varın siz hesaplayın....  

"Doğur bacım, sen bakamazsan ben bakarım" lafının bir çırpıda söylendiği ama içinin boş bir balon olduğu canım ülkemde bir kadın + dört çocuk.... Söylemesi ve yapması kolaydı da ardından gelen bakması zordu işte....

Ve minibüse ilk binen çocuk, ilk inen oldu. Anası ve kardeşleri uzaklaşırken, minibüsün kapanan kapısına ve uzaklaşan silüetine uzun uzun baktı, ben de ona baktım, mutluluk dolu gözlerine ve diledim ki, "kader" bu yavruya gülsün...