Yaş 35

* bu yazı teknoloji yokluğunda hazırlanıp taslaklara kaydedildi... Birkaç günlüğüne İstanbuldayız, kaldığım yerden devam :)

29 Temmuz 1978 günü sabaha karşı dünyaya gözlerimi açmışım. Hukuki tabirle, "sağ ve tam olarak doğarak, kişilik kazanmışım"....

Bugün benim doğum günüm. Defne'mle yazlığımızdayım, eşim İstanbul'da bize para kazanmakla meşgul. Bizse ana-kız, deniz-güneş-kum, komşulara laf atmaca, bahçe sulamaca, bol bol "Defneeee dur, beni bekle" demece hayatlarımıza devam ediyoruz. Eminim İstanbul'da olsaydım, doğum günü yazım biraz bunalım kokardı, ama mis gibi Ege'de, deniz kenarında, yazlıkta, minimum teknoloji ile bunalıma girmek zor.

Yaş 5... Sanırım yine yazlıktaydım. Annem ve babamla. Kardeşim henüz doğmamıştı. Annemler, deniz çok soğuk diye beni sokmamışlar, beni kumsalda yaşlı bir teyzeye emanet ederek kendileri denize girmişti. O kadar içime oturmuş ki hala aklımdadır bu yaptıkları :)

Yaş 10... Annemle babam boşanmışlar. Büyükbabamla Tuzla'dayız. Annem iş dönüşü servisle geliyor kaldığımız yere. Elinde çok istediğim pul defteri, o zamanlar en büyük hobimdi pul biriktirmek. büyükbabama gelen bayram tebriklerinden, bana gelen mektuplardan keser, özenle suda bekletir sonra da pul cımbızımla itinayla çeker alırdım birbirinden renkli resimli pulları. Hepsi ayrı bir hikayeydi, ayrı bir anı. Kimi damgalı, kimiyse damgasız, yurtiçi, yurtdışı Alllah ne verdiyse. Sonra kurumaları için masanaın kenarına yapıştırır, bir süre beklerdim. Bazıları kururken kıvrılırdı, işte o zaman sinir olurdum çünkü düzelteceğim derken yırtılan ya da kırılan olurdu. Sonundaysa kuruyanları itinayla pul defterime yerleştirirdim. Pul koleksiyonu yapan çocuk var mı bilmiyorum, postaneyi kullanmayalı bir asır oldu, fatura dışında mektup almayalı da. Defne'nin ilgisini çekecek mi bu hobi, yoksa annemin tahta bebeklerine baktığım şaşkınlık ve anlamsızlıkla o da benim koleksiyonuma mı bakacak.  

Yaş 15 .... Annem, kardeşim ve ben yazlığımızdayız. Anneme belli etmesem de, "keşke doğum günümde bir sürpriz olsa" diye geçiriyorum içimden. Ve akşamına annemle kardeşim çok sevdiğim şeftalili pastayla çıkıyorlar karşıma. Mutluluktan uçuyorum.

Yaş 20... Annem öleli iki sene olmuş, hayat anlamını yitirmiş. Doğum günümden nefret ediyorum, kutlanmasın diye kimseye söylemiyorum bile. Ama büyükbabacığım benim doğduğum günü unutmuyor ve bir tekne kiralayıp küçük bir gezinin ardından beni Marco Paşa'nın Köşkü'ne götürüyor. Hiç unutmayacağım bir gezi ve boğaz havası beni dünyanın en mutlu torunu kılıyor.

Yaş 25... Yine yazlıktayım ve yalnızım. Büyükbabam öleli 2 sene olmuş, kardeşim nedense unutmuş o sene doğum günümü. Tam inzivaya çekilip bunalım takılmaya çalışırken, arkadaşım Duygu bir organizasyon yapmış. Akşam hep beraber bölgenin tuzlasına gidiyoruz. Hala beni sevenler olduğunu düşünüp mutlu oluyorum.

Yaş 30... Evleneli 1 sene olmuş, eşim beni çok güzel bir yere akşam yemeğine götürüyor. Manzara ve yemekler müthiş, "hayat yaşamaya değer sanırım"....
 
"Yaş 35, yolun yarısı eder" demiş şair ama dilerim benim hikayemde yolun yarısı etmesin. Sağlık, mutluluk ve sevdiklerimle dolu daha uzun bir ömür bahşetsin bana inandığım yüce güç !