Kilo bağışçısı olmak istemez misiniz?

"Yaz yaklaşıyor sevgili okur, benim kilolar aldı başını gitti, üzerinize afiyet bir iştahım var ki sormayın, e oldu olacak bu yaz denize duba olarak beni bağlayacaklar" diyebilmeyi ve bu yazının kilo problemlerini anlatır (bence gayet de iç bayıcı) klasik bir yazı olmasını çok ama çok isterdim. Ama değil :)

Dün doktordaydık, 10 gün kadar evvel, akciğer filmi eşliğinde, Defne'ye konulan "zatüree başlangıcı" teşhisinden sonra, tam iyileşmiş mi bakıldı, nitekim iyileşmişti, bunu ben de anlayabiliyordum da anlamak, kabullenmek istemediğim bu son hastalığın kilo anlamında Defne'yi vurmuş olmasıydı. Zar zor aldırdığım ve hastalık boyunca dibe vuran iştaha inat, peşinden gide gide yedirdiğim lokmacıklara rağmen 300 gr vererek, ulaşmamızın zaten imkansız olduğu kilo hedefini uzak menzillere yerleştirmiş kızım. Zaten biliyordum, görüyordum, en basiti yıkadığımda ya da külotlu çorap giydirdiğimde sıskacık bacakları ortaya çıktığında...... Hiçbir konuda olmadığı gibi kilo konusunda da Defne'yi başka çocuklarla kıyaslamıyorum, çünkü ben de başka annelere benzemiyorum ama kilo yok mu kilo, gözle görülüyor işte....

Velhasıl, doktorumuz yine bu konuya geldi, yeni çözüm önerileri getirdi, hatta konuşurken bir ara "evinizde baskül vardır...." dedi, cevabım, dışarıdan görülmeyen ateş basmaları(hayır menapoz değil, bildiğin sinir gelmesi) eşliğinde "maalesef var" oldu, ki maalesef lafıma doktorumuzun yardımcısı dahil hepimiz güldük. Sonuçta 1 ay kadar sürecek "Defne'ye kilo aldırma" projesini kucağımda bularak doktordan ayrıldık. Gerçi bu yeni bir şey değil, doğdu doğalı ona kilo aldırmaya çalışmaktan ve şu son 2 yıldır kaşık kaşık aldırdığım kiloların hastalıklarda kepçeyle gitmesini görmekten helak olmuş vaziyetteyim.

İşin komik yanı, baskül tabii bu projemizde vazgeçilmez şekilde baş tacımız olacak. Sabah uyanınca, affedersiniz tuvaletten sonra, gün aşırı, haftada bir, özetle anne kalbi bu uygulamayı ne sıklıkta kaldırırsa küçük insan basküle çıkarılacak, notlar alınacak, her öğün bir öncekinden daha fazla yemesi sağlanacak ve böylece, bugüne kadar denenmemiş yeni metotların da yardımıyla küçüğün mide kapasitesinin artması hedeflenecek. Tüm bunlar olurken, minik mideyi aşırı zorlayıp kusmaması sağlanacak vs vs vs vs .... Yahu diye haykırıyorum bu noktada, neden bu çocuğu yemesi için rahat bırakmıyoruz??? Çünkü yeeeemiiiiiyooooooorrrrr diye cevaplıyor bir başka ses ve en iç ses bunun doğru olduğunu biliyor.

Dün itibariyle edindiğimiz bu güzide projemize gelen en içten ve anlamlı yorum eşime aitti, yine kendince koydu noktayı daha da yorum yapmayacak. Kendisi liberal bir baba olarak, sıkı bir "bırakınız yesinler bırakınız yemesinler, acıkırlarsa zaten yerler"ci olmakla beraber, zayıflığın dayandığı bu uç noktada tüm sloganlarından vazgeç(iril)miştir. İşten döndüğünde, olan biteni, yani yapacaklarımı detaylı olarak dinledikten sonra (yok anacım daha dinlerken belliydi aklından geçenler) ciddi bir ses tonuyla "bence bunun yerine sen bir maymun al, onu mekiğe yerleştirip uzaya gönder, bak daha çabuk ve kolay olacak" demesin mi? Güleyim mi ağlayayım mı, bana reva görülen bu projeyi başlamadan rafa mı kaldırayım bilemedim. Ve tüm bu gönülsüzlüğümün göstergesi olarak bu sabah kızı tartmayı unuttum. Bunu da spikerin "dakika bir gol bir" anonsu eşliğinde Defne'yi yuvaya bırakırken fark ettim iyi mi? Olsun be sevgili okuyucu, bu proje kısa vadeli değil, uzun vadeli bir proje, yani bunu bir maraton olarak görmeliyim, az zamanda çok işler başarmayı değil, uzun vadede kalıcı kilolar kazandırmayı hedeflemeliyim, mantar panoma asacağım kilo çizelgesine her sabah ve akşam umut dolu gözler ve içimden okuduğum marşlar(geliyor geliyor kilocuklar geliyorrrr) eşliğinde bakmalıyım. Hayat bir imtihan derler ya, benim de kaderim baskülle imtihanmış, hadi sayılar Defne için gelsiiiinnn :)

Not: Bahar ve ardından gelecek yaza binaen, fazla kilolarından kurtulmak isteyen herkesten kilo bağışı kabul ettiğimizi ilanen duyururum.