Hayata Dair

Öyle böyle şöyle günler geçip gidiyor. Her geçen gün, yeni birşeyler öğretiyor, yeni farkındalıklar yaratıyor bende. Zorla değil, güzellikle kabul etmek gerekiyormuş bazı şeyleri, ama kabullenmek için de demlenmek gerekiyormuş sanırım. Önce akıl sonra ruh kabul ediyormuş. Ve en güzel, en anlamlı şey "anne" olmakmış. Kendinden, herşeyden, herkesten çok onu düşünmek, geçmiş ve gelecek bağlarını onunla kurmak, "geleceği" yaşamakmış. Sırf onun için mutlu, umutlu, huzurlu olmak, değilse de "mış" gibi yapmakmış. Anne'lik, zor da olsa keyifli bir zanaatmış.

Ve aslolan "insan"mış. Somut ve soyut hayatı var eden, güzelleştiren, anlamlandıran "insan". Yoksa o, bu ya da şu değil. "İnsan" varsa sofralar daha keyifli, hayat daha coşkulu, dört duvar "yuva"ymış. Varsa yoksa "insan"mış. "İnsan" yoksa, gerisi teferruatmış.

Severek takip ettiğim bloglardan biri, "tüm bloglarda bir rehavet olduğunu" yazmış. Nasıl da haklı, kim bilir güz yorgunluğudur belki, belki son ılık havaların tadını çıkarmak, koca kışa hazırlık yapmaktır telaş. Ya da benim durumumda olduğu gibi, "yine yeniden merhaba hayat"tır..... kaldığım yerden....

Eylül'dür.....

Kasım'ın başında ne işi var bu şiirin demeden okumanızı dilerim. En sevdiklerimden, en hüzünlülerden biridir. Ama hayat'tır işte. "Her sonun aslında bir başlangıç olduğunu" bana daima hatırlatan hayat......

Eylüldür, Yaprak, Doğduğu dal’ı son kez kucaklamakta, Annesiyle helalleşircesine, Sonra bir gelin misali, Rüzgarın kanatlarından tir tir Yerin göğsüne doğru inmekte, Ve düşmekte hafif hafif, Bağrına, Yanaklarını okşamakta elleriyle toprağın, Sarılmakta, öpmekte, Sonra serilmekte, Toprağın serin koynuna. Ağustostan kalma sıcak teniyle. Sonra bitmekte, Toprak olmakta. Hiç doğmamışcasına. Eylüldür, Gökyüzü, hüzün deryasında, Ha boğuldu, boğulacak, Kara kara bulutlar yaklaşmakta Bir çığlık kopmakta birden, Gökyüzü ağlamakta, Aşıklar ıslanmakta, Sırılsıklam. Eylüldür, Göç etmekte kuşlar, sürü halinde, Veda şarkısı çalmakta, Eski bir gramafondan, Ve bir sessizlik kalmakta. Yadigar, o güzel yazdan.

Serkan Uçar